من دورم و من دورم مهجورم و مهجورم

بی روی تو مجبورم بی لعل تو مخمورم

بی چشم تو حیرانم بی زلف پریشانم

خود گو چه بود درمان من خسته و رنجورم

در کعبه و بتخانه در مسجد و میخانه

[...]

همتی ساقیا که مخمورم

منتی نه به قلب رنجورم

درد سر دارم از فسرده‌دلان

آتشی زن زآب انگورم

پرده بردار زآتش سینا

[...]

آخر ای پیر خرابات نه من مخمورم

گر زنم حلقه بدر می طلبم معذورم

از چه در حلقه مستان تو را هم ندهند

من که در سلسله دردکشان مشهورم

میکشانت همه کشتی بشط می راندند

[...]

در بندگی خدای خود مأمورم

با آنکه هوای نفس را، مقهورم

گویند که مجبور نئی مختاری

بالله که در اختیار هم مجبورم

دگر شب شد که مشتاق حضورم

کنم یاد از رفیق گشته دورم

نسوزد هیچ عاشق مثل فایز

خمیر آسا گرفتار تنورم

ابا این جمله فقدان و قصورم

مدار از رحمت ذاتیه دو رم

سایه لطف الهی مظهر ذات غفورم

رحمت یزدان، شه امکان قسیم نار و تورم

نماید از ره توفیق دورم

کند همخوابه با کبر و غرورم

سایه لطف الهی مظهر ذات غفورم

رحمت یزدان، شه امکان قسیم نار و نورم

بگفتا: یکی مرد پیشه ورم

هم از اهل این شهر و این کشورم

از باده دوش سخت مخمورم

از درد خمار سخت رنجورم

از باده شدم خراب سخت ای ترک

هم باده کند دو باره معمورم

من مرده ام و توئی سرافیلم

[...]

بداودی رسان نطق طیورم

که داودم من این دفتر زبورم

تو لولوئی و من دریای نورم

تو موسی من و من کوه طورم

ز صفوت بخش انوار سرورم

نشان بر صفه ایوان نورم

تو آگاهی که من مشتاق نورم

تو نور نخل و من موسای طورم

لمعه از تجلی طورم

برقی از نار و شرقی از نورم

لمعه ای از تجلی طورم

برقی از تار و شرقی از نورم

ز معمار خرابی بس که همچون گنج معمورم

چو مرهم عاقبت گل می‌کند از زخم ناسورم

جز آهنگ محبت نیست در مضراب من دیگر

همین «عشاق » می‌آید به گوش از ساز تنبورم

مرا اندیشه هجر و خیال وصل کی باشد؟!

[...]

گه رافائل گه میکِلانژ آورم

گاه هُومر گه هِرُودت پرورم

از نرگس مست تو مخمورم

هر چند خرابم، معمورم

از لالۀ روی تو می سوزم

چون شمع، وز سر تا پا نورم

از مهر تو سینا سینۀ من

[...]