خشایار پس شاد شد زین سخن

بشد روی اوچون گل اندر چمن

تو آسوده شو دخترت نزد من

تواند که کم کم بگوید سخن

بگفتا که ترسم بگویم سخن

که بابم که باشد کجایم وطن

بگفتا که قصدم همین است من

که با شاهزاده بگویم سخن

دگر من ندانم بجز این سخن

اگر زنده سازید من را کفن

امانم بده تا بگویم سخن

کنم فاش من راز این انجمن

خشایار خندان بشد زین سخن

رخش سرخ شد چون گل اندر چمن

بود قرآن کتابی پای تا سر

کلام ایزد علام ذوالمن

دو عالم یک ورق کانرا دورویست

همه معنای آن آیات متقن

چو این یکرو که خواندی صدق دیدی

[...]

چو پنهانی از من تو ای سر ذوالمن

به صابر علی باشدم دیده روشن

که او در توفانیست بی‌ریب و ‌بی‌ظن

به سوی تو گردید او رهبر من

گویی استاد صنع ساخته اندر چمن

گنبدی از به ولی زرد چو رخسار من

رایحه آن زند طعنه به مشگ ختن

ز اهل حبش چند تن گرفته در وی وطن

در هوا دارد صبا همراه خود برگ سمن

یا بشیر از بهر یعقوب دل آرد پیرهن

گل چو یوسف میفروشد حسن در مصر چمن

چون خریداران بگردش از ریاحین انجمن

در تو شود منتهی این ما و من

جمله توئی نیست مقام سخن

در چمن دهر مشو خار بن

گل شو و دلهای حزین شاد کن

در لگنی جامه یکی پیرزن

شست و فرو ریخت کف از آن لگن

تا کند از نوع پرستی سخن

تازه کند رسم جهان کهن

گفت گمان کن ز کفت راهزن

آن بر بوده است عطا کن بمن

هست خدا شاهد حالم که من

بهر خدا درج کنم این سخن

گفت چرا گفت مباد از دو تن

طعمه کم آید تو کنی قصد من

گر که شوی سیر گشایم رسن

ورنه که صید دگر آرم بفن

آمد و بگسست بدندان رسن

شیردوان گشت بکوه و دمن