که امشب بیاید بمشگوی من

به بینم من او را بگویم سخن

چو سردار از شه شنید این سخن

بشد شادو خندان چو گل در چمن

بگو زود آینده در نزد من

برای عروسی بگویم سخن

شنیدند چون افسران این سخن

همی شاد گشتند و شیرین دهن

بریزیم خون را براه وطن

گر از خون نمایند ما را کفن

دعا گوی شه نیک خواه وطن

ز جان و ز سر نیست مارا سخن

گل و سنبل و سوسن و نسترن

ز نرگس و فور است در آن چمن

بگفتا توئی نو گل نسترن

زبان برگشاده بگوئی سخن

منم جسم و هستی تو چون جان من

چگونه جدا گردد از جان بدن

همه بلبلان گرم چهچه زدن

از آن گل بآن گل نموده وطن

گل و سنبل و سوسن و نسترن

چنان نیک تزئین نموده چمن

ترا خواستم تا بگوئی سخن

نیم حالتی تا روم انجمن

بفرمود ، مهران تو نیکو سخن

بگفتی درین رای و این انجمن

تو خود این سخن گوی با پور من

ببین از کجا خواهد او نیک زن

همی رای دادند در این سخن

گرفتند چون رای در انجمن

پریزاد و مهری و هم نسترن

همان آرزو تاجی و گلبدن

همه شاد و خندان و شیرین سخن

همه ماه رویان و سیمین بدن

شما جمله خوابید در قصر من

بگوئیم باهم ز هرجا سخن

اگر یک تن آید همی نزد من

من این دخترک را نمایم کفن

بکش زود تر جانم آسوده کن

که خود نشنود گوشم از تو سخن