همی آمدم تا بگویم سخن

ز گرزوس و بابل هم از انجمن

بفرمان شه جمله شادان شدند

دعا گوی از دل بشاه جوان

وزان پس ز سر کردگان هفت تن

بشاهی نمودند خود انجمن

مکش شاه و آور تو در نزد من

بگویم باو من به نیکی سخن

به تبریک او نرگس و نسترن

برنگ و ببو بر گشوده دهن

بکوشید ای نو گلان وطن

همه گوش دارید فرمان من

زمین همچو دریای خون موج زن

چو ماهی در آن کشته بی پا و تن

چگونه است خود حال شاه و وطن

بایران چه گویند از من سخن

چو بشنید سردار کل این سخن

چنان شاد همچو گل در چمن

اگر سر به پیچد از امر من

شما را همه زنده سازم کفن

بدو گفت خوش باش ای دخت من

بگوی آنچه داری تو با من سخن

چو دایه ز بانو شنید این سخن

برفت او به منزلگه خویشتن

ز عطر گل و سنبل و نسترن

روان تازه آمد درون بدن

گل نسترن شاهد عشق من

که از عشق بدریده­ام پیرهن

جوان زو چو بشنید اینسان سخن

بگفتش که ای هور شیرین دهن

شود راز من فاش در انجمن

ز من باز گویند هر کس سخن

بدان باب من هست از آن هفت تن

که اینگونه راندند با هم سخن

چو بشنید مهرآفرین این سخن

چنان شاد شد چون گل اندر چمن

ز جان و ز دل دوستدارد وطن

ز سیم و ز زر او نگوید سخن

پس آنگه بیامد بسی چنگ زن

همان ماهرویان شیرین سخن