می و گرز یک زخم و میدان جنگ

جز از تو کسی را نیامد به چنگ

چنین لشکری سرفرازان جنگ

همه نیزه و تیغ هندی به چنگ

درین جای رفتن نه جای درنگ

بر اسپ فنا گر کشد مرگ تنگ

که از شیر و دیو و نهنگ و پلنگ

نترسی و هستی چنین تیزچنگ

هرآنکس که گرز تو بیند به چنگ

بدَرّد دلِ شیر و چنگِ پلنگ

کسی را نبد پای با او بجنگ

اگر شیر پیش آمدی گر پلنگ

بپوشید درع سواران جنگ

نبود اندر آن کار جای درنگ

نگه کرد سهراب و آمدش ننگ

برآشفت و تیز اندر آمد به جنگ

برآشفت سهراب و شد چون پلنگ

چو بدخواه او چاره گر بد به جنگ

که هم رزم جستی هم افسون و رنگ

نیامد ز کار تو بر دوده ننگ

هنوز آن گرامی نداند که جنگ

توان کرد باید گه نام و ننگ

بدین تیزی اندر نیاید به جنگ

نباید گرفتن چنین کار تنگ

چو رستم همی زو بترسد به جنگ

مرا و ترا نیست جای درنگ

بپوشید سهراب خفتان جنگ

نشست از بر چرمهٔ سنگ رنگ

بگو کان سراپردهٔ هفت رنگ

بدو اندرون خیمه‌های پلنگ

که داری از ایرانیان تیز چنگ

که پیش من آید به هنگام جنگ

همی بست بر باره رهام تنگ

به برگستوان بر زده طوس چنگ

نگه کن مرا گر ببینی به جنگ

اگر زنده مانی مترس از نهنگ

همی گفت رستم که هرگز نهنگ

ندیدم که آید بدین سان به جنگ

تهمتن که گر دست بردی به سنگ

بکندی ز کوه سیه روز جنگ