بکشت از دلیران صد و شصت و پنج

همه نامداران با تاج و گنج

نبیند ز برداشتن هیچ رنج

تو او را چو گرگ و چو جادو مسنج

اگر هیچ شایسته بیند به گنج

بیارد همانا ندارد به رنج

چنین داد پاسخ که من ماه پنج

کشیدم به راه اندرون درد و رنج

چه بندی دل اندر سرای سپنج

چو دانی که ایدر نمانی مرنج

ز پوشیده رویان ارجاسپ پنج

ببردند بامویه و درد و رنج

همه نیکویها بکردی به گنج

مرا مایه خون آمد و درد و رنج

بیفزایدش کامگاری و گنج

بود شادمان در سرای سپنج

رهانم ترا از غم و درد و رنج

بیابی پس از رنج خوبی و گنج

همان نیز تا زنده باشد ز رنج

رهایی نیابد نماندش گنج

بکوشید تا لشکر و تاج و گنج

بدو ماند و من بمانم به رنج

اگر صد کنی چاه بهتر ز پنج

چو خواهی که آسوده گردی ز رنج

چه جویی همی زین سرای سپنج

کز آغاز رنجست و فرجام رنج

سپردم ترا تخت و دیهیم و گنج

ازان پس که بردم بسی گرم و رنج

که رستم فراز آورید آن به رنج

ز شاهان و گردنکشان یافت گنج

مهان جهان را که دارند گنج

نداریم زان نیکویها به رنج

به سی و دو سال آنک کردم به رنج

سپردم بدو پادشاهی و گنج

ز هر جامه‌ای تخته فرمود پنج

بدادند آنرا که او دید رنج

جز از ما هرانکس که دارند گنج

نخواهم کسی شاددل ما به رنج

همه به اصفهانند بی‌درد و رنج

ازیشان مبادا که خواهیم گنج