در اثر بخشش و بذل نعم

خلق پرستند ورا چون صنم

از پی تفریح شدم صبحدم

در چمنی غیرت باغ ارم

گل ننهادی که نهد نیم دم

دیدهٔ خود بلبل شیدا بهم

گمان کن سلیمانی و آن حشم

بدست تو افتاده از بیش و کم

یکی ز اتباع عبسی پور مریم

به استعلا همی زد زین بیان دم

از عدم آورده‌اند و می‌برندم در عدم

زندگی راه مزارست، از رحم در هر قدم

اندرین ره فتنه است و شور و شر و هم و غم

کاش می‌دانستمی این نکته را اندر رحم

در آن دقیقه که آن‌ها جدا شدند از هم

به عضو پردگی و محرمانهٔ مریم

فتاد دیدهٔ پروین و ماه نامحرم

ستاره‌ها همه دیدند آسمان‌ها هم

به یک سفید کتانی، ز فرق تا به قدم

چو تازه غنچه به پیچیده پیکرش محکم

بکنده‌اند یکی گور و قامتِ مریم

بخفته است در آن تیره خوابگاه عدم

به گور، خاک همی ریزد، او ولی کم کم

تو گو که میل ندارد، به زیر گل مریم:

نهان شود، پدر مریم است، این آدم

بعید نیست تو نشناسی‌اش، اگر من هم!

قریب شش مه ز آغاز سال نو با هم

بُدَند گرم همانا همین که شد کم کم،

بزرگ ز اول پاییز، اِشکَمِ مریم

بساط عشق دگر، ز آن به بعد خورد به هم

بساط بی‌شرفی، ز آن سپس خورَد بر هم

رسد به کیفر خود، نیز قاتلِ مریم

سپس چو گشت خریدار مرده‌شویان کم

دگر نماند در این ملک از این قبیل آدم

من در آن حال که ره می رفتم

رو بگرداندم و اینش گفتم:

نک ز تو چند قدم دور، اگر می گردم

نگرانم مشو ای خاک که برمی گردم

من هم ای خاک ز تو، خاک به سر می گردم

[...]

رفتم اندرش که تا جای کنم

هم ز نزدیک تماشای کنم

دیدم آن مهد بسی سلسله شاهان عجم

بامش بس خورده لگد، طاقش برآورده شکم

بالش خسرو و آرامگه کله جم

[...]

من هیولای سعادت هستم

که بر این تیره سرا دل بستم

مر مرا هیچ گنه نیست به جز آنکه زنم

زین گناه است که تا زنده ام اندر کفنم

من سیه پوشم و تا این سیه از تن نکنم

[...]

بهر گور است معطل ماندم

ورنه من فاتحه خود خواندم

از همان دم که در این تیره دیار آمده ام

خود کفن کرده ببر، خود به مزار آمده ام

همچو موجود جمادی، نه بکار آمده ام

[...]

هر چه گفتم: چه شدت؟ در پاسخ

ناله سر کرد که آوخ آوخ

«من به ویرانه ز ویران شدن ایرانم!

من ملک زاده این مملکت ویرانم!

این حکایت همه جا می گفتم

چون سه سال دگر ایران رفتم

هر چه زن دیدم آنجا همه آنسان دیدم!

همه را زنده درون کفن انسان دیدم!

همه را صورت آن زاده ساسان دیدم!

[...]

ایا خسرو کشور پاک جم

ترا کشوری، بایدا چون ارم

شما ای سران سپه ساز خصم!

مر این نیست بستوده آیین و رسم

ز صفاری ز سلجوقی و دیلم

نگویم ز «آل بویه» بیش یا کم