لعل خشک تو ای لؤلؤ تر

قوت جان بود و یاقوت احمر

گرچه مرجان ما را زد آذر

ای علی اکبر نوجوانم

ای عقیق لبت کهربائی

کی شود غنچه لب گشائی

عندلیبانه گوئی توائی

ای علی اکبر نوجوانم

ای دریغا ز ناکامی تو

جان فدای خوش اندامی تو

وانقد و قامت نامی تو

ای علی اکبر نوجوانم

حیف از آن لالۀ ارغوانی

شد خزان در بهار جوانی

خاک غم بر سر زندگانی

ای علی اکبر نوجوانم

وای بر حال لیلای مجنون

گر به بیند ترا غرقه در خون

با دل زار او چون کنم چون

ای علی اکبر نوجوانم

روی دردشت و هامون گذارد

یا سر نعش تو جان سپارد

طاقت این مصیبت ندارد

ای علی اکبر نوجوانم

آه اگر عمۀ مستمندت

بیند این زخم بیچون و چندت

تا قیامت بود دردمندت

ای علی اکبر نوجوانم

خواهرت روز و شب می گدازد

یا بسوزد ز غم یا بسازد

کو برادر که او را نوازد

ای علی اکبر نوجوانم

تا که شد سرو سهی سای ابی الفضل قلم

کمر شه شده خم

نخلۀ طور شرر بار شد از آتش غم

شعله ور زین ماتم

زده بر صفحۀ رویش خط یاقوت رقم

رقمی بس محکم

ریخت بر خاک بلا خون خداوند همم

عنصر جود و کرم

خشک لب رفت و برون آمد از آن بحر خضم

با دو چشمی پر نم

تا نگونسار شد آن بیدق گردون پرچم

حامل بیدق هم

وهم پنداشت که در مخزن اسرار و حکم

رخنه زد نامحرم

خار از غنچه مگر رسته و پیوسته بهم

همه با هم توأم

حمله از چار طرف کرد بمرغان حرم

کرکس ظلم و ستم

دست کوتاه مخالف به پناگاه امم

به نوامیس حرم

خاک بر فرق فریدون و سرو افسر جم

پس از این رنج و الم

شمع ایوان وفا شد به شبستان عدم

با دلی داغ ازغم