مرآن جای را نامداران یل

همی هرکسی خواند بهرام تل

که از شاه خاقان نپیچد به دل

ندارد به کاری ورا دلگسل

سزاوار مسماری و بند و غل

نه اندر خور تاج و دیهیم و مل

گرازه سر گیوگان با نهل

دو گرد گرانمایهٔ شیردل

همانا که فرسنگ باشد چهل

پراگنده از خون زمین بود گل

سپهدارشان رستم شیر دل

که از خاک سازد بشمشیر گل

چو آمد بدر بیژن خسته دل

ز خون مژه پای مانده بگل

دو دستش بزنجیر و گردن بغل

یکی بند رومی بکردار مل

پراگنده رای و پراگنده دل

همه خاک ره ز اشک کرده چو گل

که دل را ز مهر کسی برگسل

کجا نیستش با زبان راست دل

که از خاک خیزد ز خون تو گل

یکی داستان اندر آری به دل

از این گفته گر بگسلی باز دل

من از گفتهٔ خود نیم دلگسل

خورشید خراسان و خدیو زابل

از نخشب و کش بهار گردد کابل

غل بر یبغو نهاد و پل بر جیحون

جیحون به پل دارد و یبغوی به غل

چو سر کفته شد غنچۀ سرخ گل

جهان جامه پوشید همرنگ مل

بزرینه جام اندرون لعل مل

فروزنده چون لاله بر زرد گل

مرا در دل این بود رای و گمان

که کار من و تو بود همچنان

کجا پیش از این کار افروتشال

که بود الفتیشش هماره همال

پرسید کسی منزل آن مهر گسل

گفتم که: دل منست او را منزل

گفتا که: دلت کجاست؟ گفتم: بر او

پرسید که: او کجاست؟ گفتم: در دل

درماند کسی که بست در خوبان دل

وز مهر بتان نگشت پیوند گسل

در صورت گل معنی جان دید و بماند

پای دل او تا به قیامت در گل

شیدای ترا روح مقدس منزل

سودای ترا عقل مجرد محمل

سیاح جهان معرفت یعنی دل

در بحر غمت دست به سر پای به گل

ای عهد تو عهد دوستان سر پل

از مهر تو کین خیزد و از قهر تو ذل

پر مشغله و میان تهی همچو دهل

ای یک شبه همچو شمع و یک روزه چو گل