گفت باید دید کالا را نخست

ور نه، این بیع و شری ناید درست

تا شوی بیدار، رفتست آنچه هست

تا بدانی کیستی، رفتی ز دست

بدرهٔ زر دیدم و رفتم ز دست

بی تامل روز را گفتم شب است

زن چو از خانه سحرگه رخت بست

خانه دیوانخانه شد، قاضی نشست

بانگ زد خادم بر او کی خود پرست

قفل مخزن را که دیشب میشکست

هر که بینی رشته‌ای دارد بدست

هر کجا راهی است، رهپوئیش هست

منه بردست دیو از سادگی دست

کدامین دست را بگرفت و نشکست

عاقبت کان حصن سخت از هم شکست

عالمی بیند همه بالا و پست

مرد رهی، خوش روش و حق پرست

روز و شبش، سبحهٔ طاعت بدست

از چه بر این جمع، در خیر بست

اینهمه افتاده بدید و نشست

نشستم بهر سوی، با من نشست

اشارت همی کرد با چشم و دست

مرو زین ره سخت با پای سست

مکش چونکه خونرا به جز خون نشست

رفت به گلزار و بشاخی نشست

دید خرامان دو سه طاوس مست

ترا بگشود پا و با همان دست

پر و بال مرا پیچاند و بشکست

رندی، از آتش کف دست تو خست

سوختی، آتش نیفکندی ز دست

ناخنش از سنگ حوادث شکست

دزد قضا و قدرش راه بست

در همه جا خفت و به هر سو نشست

بند ز هر کیسه و انبان گسست

گفت بخود، کاین چه در افتادنست

تا رمقی در دل و جان در تن است

جست و خراشید زمین را بدست

موش بلرزید و همانجا نشست

چنانش کوفت سخت و سخت بر بست

که پشت و گردن و پهلوش بشکست