گفتم ای بانو: این ملت قرنیست درست

زیردست است! مرا چیست گنه، گفت: ای سست!

زیردستی و زبردستی تو، در کف تست

دست بسته نشد آن مرد که دست از جان شست

به چشم عشقی دنیا چنان نماید پست

که هرزه‌بازیِ شش‌ساله طفلِ دائم‌مست

به چشم پیر حکیمی رسانده سال به شصت

به اعتقاد من: این کائنات بازیچه است

آن کس که قوام است و به دولت همه کاره است

از بس که بود پست

عمامه به سر هر که، که بنهاد دو کون است

یک کونش که کونست:

گر که خر کردست خر را نیست دست (!)

یاسی ار کردست، یاسی بی سم است؟

نقش جمهوری، به پای خر ببست

محرمانه زد به خم شیره دست

به سر خاک پدر، دخترکی

صورت و سینه بناخن میخست

که نه پیوند و نه مادر دارم

کاش روحم به پدر می‌پیوست

گریه‌ام بهر پدر نیست که او

[...]

چو آن گنجینه را گلشن شد از دست

چه غم گر برگ خشکی نیست یا هست

چو ما بستیم دیو آز را دست

چه غم گر دیو گردون دست ما بست

لانهٔ موران کجا و پیل مست

باید اندر خانهٔ دیگر نشست

گرفتیم آنچه داد اهریمن پست

بدین دست و در افکندیم از آندست

دیگری آهسته نزدش می‌نشست

تا زند بر آن قبای سرخ دست

جامه‌اش از خار و سر از سنگ خست

این یکی یکسر درید، آن یک شکست

کاهلی در گوشه‌ای افتاد سست

خسته و رنجور، اما تندرست

خسته کردی زین تنیدن پا و دست

رو بخواب امروز، فردا نیز هست

آنچه گفتی نیست، یک یک در تو هست

گنجها داری و هستی تنگدست

ببخشای لختی، نگهدار دست

شکست این سر دردمندم، شکست

چیره‌دستان می‌ربایند آنچه هست

می‌برند آنگه ز دزد کاه، دست

دزد اگر شب، گرم یغما کردنست

دزدی حکام، روز روشن است

گرچه در نیرنگ سازی داشت دست

بند نیرنگ قضایش دست بست