نژاد آنک باشد ز تخم پدر

سزد کاید از تخم پاکیزه بر

که اویست پروردگار پدر

وزویست پیدا به گیتی هنر

ندیدم من اندر جهان تاج‌ور

بدین فر و مانندگی پدر

غلامان روزمی بزرین کمر

پرستندگان نیز با طوق زر

ز دستور فرزانه و دادگر

پراگنده رنج من آمد به بر

همان نیزه بخشندهٔ دادگر

کز اوی است پیدا به گیتی هنر

گذشته به هر دانشی از پدر

ز لشکر به مردی برآورده سر

ترا داد یزدان کلاه و کمر

دگر شاه کیخسرو دادگر

چنین گفت زیشان یکی نامور

به گشتاسپ کای گرد زرین کمر

مرا ده یکی کاروانی شتر

چو رای آیدت مزد ما هم ببر

گر آن کشته آید به دست تو بر

شگفتی شوی در جهان سربسر

خروشان بغلتید بر خاک بر

به پیش خداوند پیروزگر

که چندین به افسوس خوردی خزر

کنون روز آسایش آمد بسر

چنین داد پاسخ که چندین هنر

نبودی به روم اندرون سربسر

چو لشکر بیاید ز مرز خزر

نگهبان من باش با یک پسر

چو الیاس را کو به مرز خزر

گوی بود با فر و پرخاشخر

چو نیکو شد آن نامور کاخ زر

به دیوارها بر نشانده گهر

نکورنگ اسپان با سیم و زر

به استامها در نشانده گهر

بگفتم همه گفتنی سر بسر

تو ژرف اندرین پند نامه نگر

کشیدند شمشیر و گفتند اگر

کسی باشد اندر جهان سربسر