همه دشت پر آهن و سیم و زر

سنان و ستام و کلاه و کمر

فریبرز کاووس را تاج زر

فرستاد و دینار و تخت و کمر

هرآنکس که بد مهتری با گهر

همه پیش رفتند بر خاک سر

بنوش و بناز و بپوش و بخور

ترا بهره اینست زین رهگذر

به رنگ و به بوی و به دیبا و زر

شد آراسته پشت پیلان نر

میان را ببندد به کین پدر

کند کشور تور زیر و زبر

ندانست کاو باز بیند پسر

ز رفتن دلش بود زیر و زبر

ز کاووس کش سال بفگند فر

ز درد پسر گشت بی پای و پر

که با برز و اورندی و رای و فر

ترا داد داور هنر با گهر

در گنج بگشاد پیش پسر

پر از خون رخ از درد خسته جگر

تو رفتی و نستیهن نامور

سپاهی به کردار شیران نر

نگردد چنین آهن از آب تر

نه آتش برو بر بود کارگر

چو از رود کردند هر سه گذر

نگهبان کشتی شد آسیمه سر

یکی تخت بنهاد پیکر به زر

بدو اندرون چند گونه گهر

ببستند گردان ایران کمر

بجز طوس نوذر که پیچید سر

جهانجوی کیخسرو تاج‌ور

نشسته بران تخت و بسته کمر

دو یاره ز یاقوت و طوقی به زر

به زر اندرون نقش کرده گهر

چو دیدش فرود آمد از تخت زر

ببوسید روی برادر پدر

کمی نیست در بخشش دادگر

فزونی بخوردست انده مخور

هنر کی بود تا نباشد گهر

نژاده بسی دیده‌ای بی‌هنر