ای داورگیتی که بود شهرهٔ آفاق

چون مهر فلک هرکه به حان مهر تو و‌رزد

دارد رخم از خون جگر رنگ طبرخون

با آنکه بود شعر مرا طعم طبر زد

این پارسیان راکه به صد بیت ستودم

[...]

که بر نخل امید من تبر زد؟

که بر مبنای اقبالم حجر زد؟

جدا فایز که کرد از وصل جانان

که بر جانم خدنگ بی خبر زد؟

سحر سنبل دمید و لاله سر زد

که نرگس خیمه بر کوه و کمر زد

چرا فایز از این غصه نمیرد

که نرگس تاج سلطانی به سر زد

در ماریه خیمه چو شه جن و بشر زد

در عرش برین روح الامین دست به سر زد

نوح نجی از ماتم وی نوحه‌گر آمد

طوفان به جهان بار دگر ز اشک بصر زد

شد منفعل از فعل بشر بوالبشر از خلد

[...]

ز غصه طایر روحش ز ملک تن پر زد

ز پا فتد و به ماتم دو دست بر سر زد

بتاقند مکرر پنج قسم است

که با لعلت به دشنامی نیرزد

«سلیمان » و «فانیذ» است و «ابلوج »

چهارم «سنجری » پنجم «تبرزد»

ببین اندر هنرهائی که ورزد

که هر مردی بکار خویش ارزد

دلن بحر است کو ساحل نورزد

نهنگ از هیبت موجش بلرزد

ازن سیلی که صد هامون بگیرد

فلک با یک حباب او نیرزد

آفتاب لاهوت از مشرق ازل سر زد

تا ابد شرر اندر آفتاب خاور زد

باز سینۀ سینا شعله از جگر بر زد

باز پور عمران را مرغ شوق دل پر زد

چون نغمۀ انا الله از طور نور سر زد

یا سر ز طشت زر زد

در لاله زار عصمت داغش بجان شر زد

کاتش بخشک و تر زد

دردا که سوز سازش در بانوان شرر زد

شور نشور سر زد