برفتند با سوگواری و درد

ز درگاه کی شاه برخاست گرد

جهان فریبنده را گرد کرد

ره سود بنمود و خود مایه خْوَرد

بر آمد به سنگ گران سنگ خرد

همان و همین سنگ بشکست گرد

یکی جشن کرد آن شب و باده خْوَرد

سده نام آن جشن فرخنده کرد

دگر پنجه اندیشهٔ جامه کرد

که پوشند هنگام ننگ و نبرد

ز هر انجمن پیشه‌ور گرد کرد

بدین اندرون نیز پنجاه خورد

چه گفت آن سخن‌گوی آزاده مرد

که آزاده را کاهلی بنده کرد

گرانمایه هم شاه و هم نیک مرد

ز ترس جهاندار با باد سرد

جوان نیک‌دل گشت فرمانش کرد

چنان چون بفرمود سوگند خورد

چو ضحاک بشنید اندیشه کرد

ز خون پدر شد دلش پر ز درد

به هر نیک و بد شاه آزاد مرد

به فرزند بر نازده باد سرد

چو ضحاک دست اندر آورد و خورد

شگفت آمدش زان هشیوار مرد

خورش ساز و آرامشان ده به خورد

نباید جز این چاره‌ای نیز کرد

تو گفتی که بر گنبد لاژورد

بگسترد خورشید یاقوت زرد

فراوان غم و شادمانی شمرد

برفت و جهان دیگری را سپرد

از آن روزبانان ناپاک مرد

تنی چند روزی بدو باز خورد

پذیرفت فرزند او نیک مرد

نیاورد هرگز بدو باد سرد

که دشمن اگر چه بود خوار و خرد

نبایدت او را به پی بر سپرد

ز چرخ فلک بر سرت باد سرد

نیارد گذشتن به روز نبرد

همان کاوه آن بر سر نیزه کرد

همانگه ز بازار برخاست گرد