پیِ پامال کردن یک بَد

می کند صد بدی ز فرط خرد!

خوبرویان شهر را دیدم

هرکه چیزی ز حسن کم دارد

لیک شکر خدا که دلبر من

خوبی از فرق تا قدم دارد

بهر عشاق دام‌های بلا

زیر آن زلف خم‌ بخم دارد

هست تیر نظر حرام بر او

صفت آهوی حرم دارد

گشت رام «‌بهار» آهویی

که ز خلق زمانه رم دارد

لاابالی شود به نیک وبه بد

در جهان هیچ ننگرد جز خود

تندبادی به مغز او بوزبد

لحظه‌ای فکر کرد و چاره گزید

از کم و کیف کارهای جهان

یکسر مو ز کیف کم نکند

در ره نفع خود کند خدمت

خدمت خلق یک قلم نکند

ور قسم خورد و توبه کرد ز می

تکیه بر توبه و قسم نکند

گر ستم کرد بر کسی، چه زیان

بر خود و عشق خود ستم نکند

جز به پیش صراحی و ساقی

پیش کس پشت خویش خم نکند

زندگی حرب‌ و حرب ‌هم خدعه‌است

مرد دانا ز خدعه رم نکند

حرف جزء هواست‌، مرد قوی

اعتنایی به مدح و ذم نکند

خلق گر کند نیم و نیم غنم

گرگ دلسوزی از غنم نکند

وقت راز و نیاز، قبلهٔ خویش

جز یکی نازنین‌صنم نکند

تا توان بود خوش‌، جفا نکشد

تا توان گفت لا، نعم نکند

جز به شکرلبان درم ندهد

جز به مه‌طلعتان کرم نکند

با رفیقی کزو امیدی نیست

نه رفاقت که یاد هم نکند