وصال اوست صورت گر بدانی

حقیقت کور باشی گر ندانی

دوای درد هر بیچاره دانی

علاج دردمندان را تو دانی

یقین کُنْتُ نَبِیّا گر بدانی

بجز احمد دگر چیزی ندانی

یقین گر مصطفی را دوست دانی

از او اسرار ذاتت باز دانی

درون بحر جوهر می‌ندانی

در این معنی تو ره بر تا بدانی

خبر کن بیخبر تا خود بدانی

همی گویم بتو کلّی تو دانی

نمیخوانی از آنش ره ندانی

که سرّ آب در خود باز دانی

سوم صنع است ار این می ندانی

که میبخشد حیات جاودانی

ز شاگردان نظر کن تا بدانی

که از ایشان حقیقت بازدانی

همه در پیش تست و تو ندانی

ز من اکنون همه سرباز دانی

چنین بد قصّهٔ من تابدانی

دوای درد من اینجا تو دانی

عزیزت کرد او را تا بدانی

کنون درجوهر کل راز دانی

سخن از دیده گفتم تا بدانی

سخن ازدیده گو گر کاردانی

حضور خود طلب گر راز دانی

که از عین حضور اینها بدانی

ترامقصود این بُد تا بدانی

کنون دانستهٔ و کاردانی

چو این دم یار با تست و ندانی

چنین غافل بگو آخر چه دانی

ای دل چو نصیب تست سرگردانی

از طالع شوم خود چه سرگردانی

چون رزق تو این است کز اوّل دادند

پس جهد تو هیچ است دلا نادانی

گه می خوانی مرا و گه می رانی

عاجز کردی مرا ز سرگردانی

چون می نبری مرا چرا می خوانی ؟

کز پای من آمدن نیاید دانی

آن چیز که هست در سبد میدانی

از سر سبد تا بابد میدانی

هر روز بگویم به شبم یاد آید

شب نیز بگویم که تو خود هم دانی

ای عشق تو عین عالم حیرانی

سرمایهٔ سودای تو سرگردانی

حال من دلسوخته تا کی پرسی

چون می‌دانم که به ز من میدانی