خیر تو لازمست همچون تب

متعدّیست شّر تو چو جَرَب

زخم پرش چنانکه سحر گه به جنگ شب

دست سپیده دم بکشد تیغ آفتاب

خَرقَاءَ قَد تَاهَت عَلَی مَن یَرُومُهَا

بِمَرقَبِهَا العَالِی وَ جَانِبَهَا الصَّعبِ

یَزّرُّ عَلَیهَا الجَوُّ جَیبَ غَمامِهِ

وَ یُلبِسُهَا عِقداً بِاَنجُمِهِ الشُّهب

اِذَا مَا سَرَی بَرقٌ بَدَت مِن خِلَالِهِ

کَمَا لَاحَتِ العَذرَاءُ مِن خَلَلِ الحُجبِ

ذات پاک اوست، آری، آفرینش را سبب

مقصد جان و خرد، فخر عجم، تاج عرب

ذات پاک اوست آری آفرینش را سبب

مقصد جان و خرد، فخر عجم، تاج عرب

ای در غم تو به سوز و یارب

بگریسته آسمان همه شب

گر چرخ بگرید و بخندد

آن جذبه خاک باشد اغلب

از بس که بریخت اشک بر خاک

[...]

هله صدر و بدر عالم منشین مخسب امشب

که براق بر در آمد فاذا فرغت فانصب

چو طریق بسته بودست و طمع گسسته بودست

تو برآ بر آسمان‌ها بگشا طریق و مذهب

نفسی فلک نیاید دو هزار در گشاید

[...]

رغبت به عاشقان کن ای جان صدر غایب

بنشین میان مستان اینک مه و کواکب

آن روز پرعجایب وان محشر قیامت

گشته‌ست پیش حسنت مستغرق عجایب

چون طیبات خواندی بر طیبین فشاندی

[...]

آنی که فلک با تو درآید به طرب

گر آدمیی شیفته گردد چه عجب

تا جان بودم بندگیت خواهم کرد

خواهی به طلب مر او خواهی مطلب

گشته من زیر و زبر از صرصر هجران تو

تا ببینم روی تو بدتر شوم پیچان شوم

ای برای آفتابت فتنه گشته آفتاب

روی سرخ من توی از روی زردم رو متاب

امسی و اصبح بالجوی اتعذب

قلبی علی نار الهوی یتقلب

ان کنت تهجرنی تهذبنی به

انت النهی و بلاک لا اتهذب

ما بال قلبک قد قسی فالی متی

ابکی و مما قد جری اتعتب

مما احب بان اقول فدیتکم

احیی بکم و قتیلکم اتلقب

ما عشت فی هذا الفراق سویعه

لو لا لقاؤک کل یوم ارقب

انی اتوب مناجیا و منادیا

فانا المسی بسیدی و المذنب

تبریز جل به شمس دین سیدی

ابکی دما مما جنیت و اشرب

امسی و اصبح بالجوی اتعذب

قلبی علی نار الهوی یتقلب