سرو اگر جلوه کند پیش قد رعنایش

قمری ازشهپر خود اره نهد برپایش

جرعه اولش ازخون مسیحا باشد

چون کشد تیغ ستم غمزه بی پروایش

علم صبح قیامت به زمین خوابیده است

[...]

الف قدی که منم سینه چاک بالایش

سپهر سبزه خوابیده ای است درپایش

ز سایه سرو و صنوبر الف کشد برخاک

به هر چمن که کند جلوه قد رعنایش

دل نظارگیان را ز جلوه آب کند

[...]

گذشته است ز تعریف،قد رعنایش

الف کشد به زمین سرو پیش بالایش

زسوزن مژه خویش چشم آن دارم

که چشم خویش بدوزم به چشم شهلایش

حریف تلخی بادام چشم او که شود؟

[...]

جز چشم توای شوخ جانهاست فدایش

بیمار ندیدم که توان مرد برایش

ازحلقه به زنجیر محال است رسد نقص

کوتاه نگردد به گره زلف رسایش

دربسته نازست سراپرده محمل

[...]

اگر چشم کافر فتد برلقایش

نیاید به لب غیر نام خدایش

شود گریه شمع یاقوت احمر

به بزمی که افروزد از می لقایش

زمین گیر سازد تماشاییان را

[...]

هر حلقه ز کاکل رسایش

چشمی است گشاده در قفایش

تیزی زبان مار دارد

دنباله ابروی رسایش

صد جام لبالب است درگرد

[...]

قلم ماری است کز رشوت بود افسون گیرایش

به این افسون توان رست از گزند روح‌فرسایش

به دوری محو از خاطر نگردد قد رعنایش

فراموشی ندارد مصرع موزون بالایش

گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش

کو سیل عدم که بر کند از جایش؟

هرگاه که لقمه‌ای گره شد به گلو

ناچار خورند آب بر بالایش

زبان را کرد مامور دعایش

سخن را ساخت مربوط ثنایش

ز طوفان رطوبت در فضایش

کند نم عاریت، آب از هوایش

خوشا ملکی که از فیض هوایش

بود گلدسته، جاروب سرایش

سرشته از دماغِ تر، هوایش

گریزان بی‌دماغی از فضایش

فضای عالم قدس از هوایش

قرار ربع مسکون از بنایش

صبا مرکب دواند در فضایش

رطوبت عشق ورزد با هوایش

رساند گر فلک خود را به پایش

دهد خورشید و مه را رونمایش

بود تختی چنین، هر روز جایش

خراج هفت کشور زیر پایش

شده از کعبه در گردون ستایش

که بیت الله بود قبله نمایش

بسا خون ریخت ناز خود نمایش

به دستش خونبها رنگ حنایش

فتادن هر کجا می خواست پایش

نسیم از شاخ گل می روفت جایش