نبیند چشمه خود چون سزایش

طفیل نیل شوید دست و پایش

که بازد حاصل خود در بهایش

که سازد کحل دیده خاک پایش

بگفتا کین گهرها در بهایش

بده ای گوهر جانم فدایش

رضای خود ببازد در رضایش

نهد روی رضا بر خاک پایش

نشاند خویش را پنهان به جایش

خورد بر از نهال دلربایش

ز شست همت کشور گشایش

چو آمد بر هدف تیر دعایش

همی بوسید دایه دست و پایش

همی گفت از صمیم دل دعایش

نظامی کو نظم دلگشایش

تکلف های طبع نکته زایش

گفتند به نیکویی ثنایش

کردند به صدر خانه جایش

دل جست به خنده رضایش

جان داد به مژده وفایش

گفتی که بکش سر از هوایش

اندیشه تهی کن از وفایش

گویی به زبان من دعایش

خواهی ز برای من لقایش

می رفت ز دیده دلربایش

می دید به حسرت از قفایش

همخوابه چو دیده ماجرایش

او نیز بمرده در وفایش

وان آهوی رفته در هوایش

خسبید به خاک زیر پایش

بشکاف زمین به زیر پایش

زن حفره به قبر دلگشایش

به بانو چون صواب افتاد رایش

بشد چون باد و بگرفت از هوایش

بود این دورها نشو و نمایش

تعینهاست یکسر بچه هایش

دگر پنجم بود بهرام جایش

که قدرت داد و جباری خدایش

ور آنها را که گویم هست جایش

ببوس آن را و نه بر دیده هایش