ز بس خنجرفشان بودند راهی

شد آن صحرا چو دریا پر ز ماهی

قناعت می کند هرسال و ماهی

به رنگ کهربا، با برگ کاهی

زده داغ سرش بر گل سیاهی

جنون او را کلاه گاه گاهی

به زیر خاربن از بی پناهی

شده پرخار اعضایش چو ماهی

کند تا تشنگان را عذرخواهی

زلال او زبان دارد ز ماهی

پی زر کی شوم از حرص راهی

بود گنج روانم فوج ماهی

ز تحریک نسیم صبحگاهی

به جنبیدن درآمد مرغ و ماهی

مبادا کشتی کس در تباهی

مهم در دام و من مشغول ماهی

کنیزان را زمرگم چهره کاهی

چو رنگ خود، غلامان در سیاهی

ازان ده نیز پیدا شد سیاهی

سوادش داده بر ماتم گواهی

شده مشهور از مه تا به ماهی

زمین از سایه اش در روسیاهی

ای جاده سودای تو هر رشته آهی

در هر گذری چشم به راه تو نگاهی

بر حسن لطیف تو که در چشم نیاید

از صبح ازل تا به ابد مد نگاهی

زان روز که شد حسن تو غایب ز نظرها

[...]

کنم گر جان فدای کودک اشک

به خونم می دهد آخر گواهی

سفیدی رو نمی آرد به مویم

ز بس می بیند از من روسیاهی

صبوحی می کنم در اول شب

کنم چون یاد فیض صبحگاهی

مکن با تیره بختی جلوه در هند

که ننماید سیاهی در سیاهی

مسلم ساختش در پادشاهی

مطیعش کرد از مه تا به ماهی

نبود اهل جنان را سیرگاهی

به کشمیر از جنان کردند راهی

چمن را گرچه هست از گل سپاهی

ندارد همچو خیری، خیرخواهی

عیان بینند از مه تا به ماهی

درین اورنگ فر پادشاهی

به شادی پر از و در بی گناهی

به بازی طفل زو در پادشاهی

کند عفوش گنه را عذر خواهی

گناهی نیست غیر از بی گناهی