چون راه تو را هیچ سر و پایان نیست

این درد من سوخته را درمان نیست

بر روی تو جان بدادنم آسان است

بی روی تو صبرکردنم آسان نیست

در عشقِ تو برخویشتنم فرمان نیست

وین درد مرا به هیچ رو درمان نیست

گفتی: «برهی گر ز سرم برخیزی»

برخاستنم از سر جان آسان نیست

که یارب قصد حیدر در میان نیست

اگر خصمی بمن بود این زمان نیست

ترا تا هست این یک روی آن نیست

که اندوه الهی رایگان نیست

ز کنه ذات او کس را نشان نیست

که هر چیزی که گوئی اینست آن نیست

دلم را از جهان لذت جز آن نیست

چه می‌گویم که آن دم از جهان نیست

قبای راز بر بالای جان نیست

که جان را از چنین رازی نهان نیست

ترا چون جای اصلی این جهان نیست

بدنیا غره بودن جای آن نیست

ترا از هر دو چون سود و زیان نیست

چرا پس در تنت زین غصه جان نیست؟

کمال فضل و علم او نهان نیست

ولیکن کور دل را چشم آن نیست

خبر هست از وفا لیکن عیان نیست

وفاگر هست قسم این جهان نیست

برو تنها که تنهایی زیان نیست

چو با ما آب در جویت روان نیست

جوابش گفت کاین ساعت امان نیست

چنین جایی چه گویم جای آن نیست

بنام آنکه جان را زونشان نیست

خرد را نیز هم یارای آن نیست

اناالحق گوی صورت در میان نیست

که این گفتار او جز جان جان نیست

از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست

از آز ببُر که آز را پایان نیست

مغرور کسی بود که در عالم دون

او را به سرای آخرت ایمان نیست

ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست

کم گوی حکایتی که دل با آن نیست

چون نای بتقلید حدیث لب یار

آنکس گوید که در لب او جان نیست

هر که در صورت تو حیران نیست

صورتش هست، لیکنش جان نیست

اندرآ عیش بی‌تو شادان نیست

کیست کو بنده تو از جان نیست

ای تو در جان چو جان ما در تن

سخت پنهان ولیک پنهان نیست

دست بر هر کجا نهی جانست

[...]

چون دلبر من میان دلداران نیست

او را چون جهان هلاکت و پایان نیست

گر خیره‌سری زنخ زند گو میزن

معشوق ازین لطیفتر امکان نیست