پسر ویس را بتی دانند

میر محمود غازیش خوانند

همای دید سوی ماکیان بقلعه و گفت

که این گروه، چه بی‌همت و تن آسانند

زبون مرغ شکاری و صید روباهند

رهین منت گندم فروش و دهقانند

چو طائران دگر، جمله را پر و بال است

[...]

نهان در خانهٔ دل، رهزنانند

که دائم در کمین عقل و جانند

ریاحین در گلستان میهمانند

بکوه و دشت، مرغان نغمه خوانند

در اینجا، عرشیان تسبیح خوانند

سخن گویان معنی، بی زبانند

ترا بر افسر شاهان نشانند

مرا هرگز نپرسند و ندانند

این سنگ ملون که گهر می‌نامند

وآن آهن زردگون که زر می‌خوانند

بی‌گوهر ارزندهٔ معنی همه را

مردان گهرسنج هدر می‌دانند