گرچه در نظم و نثر سلطانم

تابع پادشاه ایرانم

چون خود از خادمان ایرانم

قدر خُدّام ملک می ‌دانم

زانتقام قضا هراسانم

ظلم ظلم آرد این‌قدر دانم

دل کشد گه بحرم گاه سوی دیر مغانم

چه کنم در کف دیوانه فتاده است عنانم

چون غم عشق تو ایدوست بپوشم که بمردم

چشم خوبنار همی فاش کند راز نهانم

همه جا خلق بانگشت نمایندم و شادم

[...]

بیاور باده ساقی تا دمی حالت بگردانم

روم در مستی و داد دلی از گریه بستانم

نه از شوق بهشت و نی ز خوف دوزخم گریان

خدا داند بود از بیم هجر دوست افغانم

گلستان خیالم را رسیده فصل فروردین

[...]

در خواب گشت صائب ظاهر بچشم جانم

با طلعتی که وصفش گفتن نمیتوانم

گفتم که اهل تبریز یا اهل اصفهانی

خود حل این معما فرمای تا بدانم

گفتا که زادگاهم هست اصفهان بتحقیق

[...]

بستهٔ روی و موی جانانم

فارغ از قید کفر و ایمانم

هست عمری که آن پری دارد

همچو گیسوی خود پریشانم

گاه مسرورم و گهی غمگین

[...]

به شب اندر شبستانم، به روز اندر دبستانم

ز فکر تو چه سان خوابم ز ذکر تو چه سان خوانم؟

چه کردستی به من ای مه؟ که آنی بی‌تو چون مانم

بُوَد عمرم چو زنجیر و شود عالم چو زندانم

خراب از باد پائیز خمارانگیز تهرانم

خمار آن بهار شوخ و شهر آشوب شمرانم

خدایا خاطرات سرکش یک عمر شیدایی

گرفته در دماغی خسته چون خوابی پریشانم

خیال رفتگان شب تا سحر در جانم آویزد

[...]