چه گویم ز دانش پژوهان او؟

بود گوهر دانش، از کان او

در آن ضعف پیری ز دندان او

شنیدم یکی گشت نقصان او

جمله شاهان غاشیه گردان او

جمله را سر بر خط فرمان او

گر نبودی کور دیدی جان او

جان ظلمت سوز نورافشان او

رفته از یادش شه و دوران او

وسعت درگاه بی پایان او

وان همه مرغان خوش الحان او

طایران کنگر ایوان او

خون من می ریزد از دامان او

من اسیر لطف بی پایان او

جمع شد چون قیمت دستان او

فاش می گردد سرّ پنهان او

گردد این سرگوی در چوگان او

هم تن و هم جان بلاگردان او

سر بود گوی خم چوگان او

تن نثار اندر ره یک ران او

شعله ور شد عشق اندر جان او

سوخت هم پیدا و هم پنهان او

تا درآید اندر آن جانان او

کس نه جز جانان او یا جان او

ساختم من جان خود قربان او

جان صد مجنون فدای جان او

گر نباش دزد در دکان او

کو فزونیهای صد چندان او

شد خلافت زیب فرزندان او

تا ابد این دولت آمد زان او

گر بسوزد این تنم قربان او

ور ببخشاید زهی احسان او

گر بمیرد جمله فرزندان او

خندد و گوید همی قربان او

گفت هاجر چون بود فرمان او

صد چو اسماعیل من قربان او

دانه چین خرمن احسان او

لقمه خوار مطبخ شیلان او

دور جهان است به فرمان او

خنگ فلک غاشیه گردان او