در خود غلطم که من چه نامم

معشوقم و عاشقم کدامم؟

یعنی که چو با حروف جامم

شد جام جهان‌نما‌ی نامم

نگشاده فقاعی از سلامم

بر تختهٔ یخ نوشته نامم

لاجرم گرچه از تو بی‌کامم

بی تو یک چشم‌زد نیارامم

کجایی ساقیا می ده مدامم

که من از جان غلامت را غلامم

میم در ده تهی دستم چه داری

که از خون جگر پر گشت جامم

چه می‌خواهی ز جانم ای سمن بر

[...]

شمع آمد و گفت: کشتهٔ ایامم

سرگشتهٔ روزگارِ نافرجامم

با آن که بریدهاند صد بار سرم

شیرینی انگبین نرفت از کامم

شهش گفت این ادب از وی تمامم

ازان اوست خاصّه این غلامم

چو این تلخی نخواهد شد ز کامم

تو دانی کین شکر باشد حرامم

چنین گفتا که من محمود نامم

چو هم نام تو ام این خود تمامم

بدو گفتا ندانی احترامم

که می‌خوانی تو بی‌حاصل بنامم؟

که چون مرگ افکند در حلق دامم

بوَد بعد من او قایم مقامم

چو من محبوسِ این پیروزه بامم

بدنیا در یکی خانه تمامم

نیاوردست کس خطی بنامم

که تا من زین دو جا اهل کدامم

ترا من ای کنیزک، گرچه خامم

دلم می‌سوزد‌، از جانت غلامم

چو در دام خود آوردی تمامم

دمی در دم برون آور ز دامم

وگر حاصل نمیداری تو کامم

شدم، انگار نشنودی تو نامم

کسی کز خویش برهاند تمامم

منش گر خواجهام، کمتر غلامم

اگرچه خواجه‌تاش خاص و عامم

به جان و دل غلامت را غلامم

چنان آورده‌یی در بند دامم

که نگشاد از تو جز خون از مشامم

سؤالی کرد از عبدالسلامم

کزین معنی جوابی ده تمامم