رسیدش از فلک زانسان وبالی

که جوید لمعه نور از هلالی

که تا زان دانه برخیزد نهالی

درین بستانسرا یابد کمالی

که تا از طارم دولت هلالی

نشانش بخشد از عید وصالی

حریمی یافت از اغیار خالی

ز چشم حاسدان دورش حوالی

وگر باشد تو را از وی ملالی

که چندانش نمی بینی جمالی

چو نبود عشق عاشق را کمالی

نبندد جز مراد خود خیالی

وز آن پس کردش از هر جا سؤالی

بپرسیدش ز هر کاری و حالی

ندارم زو به جز در دل خیالی

وز آن خالی نیم در هیچ حالی

دو پیکر بود از زینش مثالی

رکاب از هر طرف تابان هلالی

کیوان که بر این حصار عالی

مشهور بود به کوتوالی

کس ز آدمیان چه دون چه عالی

از معنی عشق نیست خالی

سرچشمه کنم ز سنگ خالی

تا سر کشد آب بر حوالی

این نظم که باد لایزالی

زین قافیه ها مباد خالی

از گردن و موی او مثالی

طالع شده در شفق هلالی

نایافته نطق را مجالی

ناگفته هنوز حسب حالی

دید از اغیار خیمه خالی

گم هر که نه یار ازان حوالی

هر گاه که یافتی مجالی

لب بگشادی به حسب حالی

ناگه دیدم خجسته حالی

با پشت خمیده چون هلالی

نگذاشت ز عقد آن ل آلی

یک گوش به هیچ حلقه خالی

زان لیلی را رسد ملالی

و او را ز ملالش انفعالی