شیخ با آن دو تن ز دنبالش

متحیر ز صورت حالش

خرد گام زن از دنبالش

بیخود از زمزمه خلخالش

چو خیزد صدمت صیت جلالش

بود در بارگاه لایزالش

چو پای آراست از خلخال دالش

سر دین پروران شد پایمالش

گیاهی بهره ور شد از نوالش

ز قوت سوی فعل آمد کمالش

ز شبگردی چو یابد گرگ مالش

نهد از دنبه میشش گرد بالش

نگنجد در بیان وصف جمالش

کنم طبع آزمایی با خیالش

ربوده سر به سر حسن و جمالش

گرفته یک به یک غنج و دلالش

چو سازد غرقه دریای زلالش

نیاید یاد نم دیده سفالش

زلیخا گرچه عشق آشفت حالش

جهان پر بود از صیت جمالش

به هر روز و شبی این بود حالش

بدین آیین گذشتی ماه و سالش

ز خارا زیر سر بنهاد بالش

درآمد گیتی از دردش به نالش

اگر نبود به کف نقد وصالش

به نسیه عشق بازد با خیالش

یکی را جان فشاندن بر جمالش

یکی را لال ماندن در خیالش

نهادی بند بر دل از دوالش

ز خون دیده دادی رنگ آلش

چنان رفت آن وصیت از خیالش

که بر خاطر نیامد چند سالش

تمادی یافت ایام وصالش

در آن دولت ز چل بگذشت سالش

آیینه روح ها جمالش

مفتاح فتوح ها مقالش

بینا نظر پدر به حالش

خرم دل مادر از جمالش

دانست خلیفه شرح حالش

بنوشت به وفق آن مثالش