اگر اینجایگه بینی کمالش

شوی هر لحظهٔ در اتّصالش

دهد آن جام و بنماید جمالش

بتابد آن زمان نور جلالش

بعزّت یافت اینجاگه کمالش

که بنمود او ز اظهار جلالش

حقیقت جام سرّ لایزالش

مر او را داده بُد حق دروصالش

ز صبرت باز بنماید جمالش

به صبرت می‌بیابی کل وصالش

چنان باش اندر آن و در وصالش

که راحت یابی از عین وبالش

چنان تسلیم کن جان در جلالش

که یابی در نمود جان وصالش

بقدر خود تو ره بردی جلالش

که تا بوئی بیابی ازوصالش

یقین چون آب در عین وصالش

شده آیینهٔ جان در جمالش

فنا شو خاک و او را ده وصالش

چو خود اندر تجلّی جلالش

ولی زابست اینجاگه جمالش

که اعیان آمد از نور جلالش

حقیقت آینه دانم جمالش

همی یابم در او عکس خیالش

دمی گریانم از شوق وصالش

که میبینم برون نور جمالش

وصال اینجاست بر خور از وصالش

نظر کن در درون نور جلالش

بدین بت میتوان دیدن جمالش

که این بت هست عین اتّصالش

اگر بنمایدت ناگه جمالش

تو خود یابی حقیقت اتصالش

اگر در دیده دریابی وصالش

عیان بینی تجلّی جمالش

از این هر دو نمود لایزالش

نظر میکن تجلّی جلالش

آن مرغک من که بود زرین بالش

آیا که کجا پرید و چون شد حالش

از دست زمانه خاک بر سر باشم

تا خاک چرا نکرد بردنبالش

شب چیست برای ما زمان نالش

وان را که نه عاشق است او را مالش

وان عاشق ناقصی که نوکار بود

گوشش نشود گرم به شب بی‌بالش