تو میخور غم دمادم از وصالش

امیدی دار و مگریز از وبالش

مر او را از بقا بخشی کمالش

نمود خویش بنمائی زوالش

برافکن پرده و بنگر جمالش

که در پرده نه بینی جز خیالش

بنزد شاه دارد چون کمالش

هم از شاهست دیدار وصالش

روان شد پیش شاه و گفت حالش

ز طرّاران بغداد و زمالش

ز بعد این نگر تا چار سالش

نظر دارد قمر در عمر و مالش

ز پانزده تا به سی و پنج سالش

کند زهره نظر در عین حالش

همو دارد یقین اندر وصالش

وزین دریا دلان دانند حالش

به عون خود وِرا دادم وصالش

برون آوردم از رنج و وبالش

ز حالت هر دمی بودی وصالش

کسی دیگر کجا داند کمالش

اگر داری توطاقت در جمالش

بیابی در درون جان وصالش

عیان منصور بود و در جلالش

بدید آنجا نمودار کمالش

خدا با تست بنموده جمالش

ولیکن چون بیابی تو وصالش

مئی کان عاشقان لاابالش

کشیدند آنگهی عین وصالش

ولی آدم چنان بُد در جلالش

که اینجا مینمود از دل خیالش

که او اینجا چه میگوید زنالش

ز درد عشق بنماید جمالش

عیان بینی جمال اندر جلالش

رسی بیجان و دل اندر وصالش

ترا بنمود از خود در جلالش

عیان چون تو ببردی در وصالش

بیابی دُرّ معنی وصالش

ببخشد ناگهت اندر کمالش

قضا را راه حج بُد کین سؤالش

که کرد آنجایگه او از کمالش