شکر کز لطف خدای احد بنده نواز

این بنا روی به انجام نهاد از آغاز

مسجد جامعی از پاکدلان شد تاسیس

که بیارند نیاز و بگذارند نماز

کرد بس همت خود صرف در اینطرفه بنا

[...]

دهان بسته قفس و اندر آن سخن مرغیست

که پرگشوده و دارد همی سر پرواز

پرد ز بام تو ناگه ببام خاطر خلق

کنی چو بهر ضرورت در قفس را باز

سخن چو بوم و چه بلبل شوند هر دو قبول

[...]

روسوی حقیقت کن و بگذر ز مجاز

یعنی که مبر بسوی کس دست نیاز

با غیر خدا مگوی راز دل خویش

چون نیست بغیر او کسی محرم راز

ای مغنی مشو از نغمه زابل دمساز

مکن آهنک عراق و بگذر از شهناز

نه بزن نغمه ترک و نه نشیب و نه فراز

شور در نه فلک انداز بآهنگ حجاز

خسروا ای بدل اهل جهان محرم راز

وی بدرگاه تو از شاه و گدا روی نیاز

ما همه بنده و تو پادشه بنده نواز

چشم امید صغیر است بدرگاه تو باز

دیده از آن خواب نمودم چوباز

باب تحیر به رخم شد فراز

پادشهی بود رعیت‌نواز

ساز عدالت بجهان کرده ساز

هم تو در آن ملک علم بر فراز

تا در اقبال شود بر تو باز

دست نکردند به سویش دراز

او بشعف میشد و میگفت باز

خار بگفت اینهمه ای گل مناز

دار نگه عزت و خارم مساز

نیست چو بیچاره شود چاره‌ساز

از صفت خویش کجا سر فراز

بود یکی ظالم مردم گداز

مردم از او در حذر و احتراز

دکه فرو بست و بگفت ار که باز

دیدیم اینجا کنمت صد نیاز

خرد را گفتم ای دانای هر راز

مرا از کار دل کن عقده‌ای باز

کلیم الله از او گشته سرافراز

مسیحا ز وی آموخته اعجاز

نشسته‌ام به بلندی و پیش چشمم باز

به هر کجا که کند چشم کار، چشم‌انداز

فتاده بر سر من فکرهای دور و دراز

بر آن سرم که کنم سوی آسمان پرواز

به تازه اول روز است و آفتاب به ناز

فکنده در بن اشجار، سایه‌های دراز

روان به روی زمین، برگ‌ها ز باد ایاز

به جای آن شبی‌ام، بر فراز سنگی باز

گرازا، تو بر طالع خود بناز

که ناگشتی انسان و گشتی گراز

دزد شیره، یاسی نیرنگ باز

کرد گردن را ز لای در دراز

نخودی گفت لوبیائی را

کز چه من گردم این چنین، تو دراز

گفت، ما هر دو را بباید پخت

چاره‌ای نیست، با زمانه بساز

رمز خلقت، بما نگفت کسی

[...]