با پدر بزاری گفت کامده بسوز و گداز

پروریدۀ تو بناز

چون کبوتر بی پر غرقه خون ز پنجۀ باز

نیمه جان ز رنج دراز

روی اشتر عریان نه عماری و نه جهاز

صبح و شام در تک و تاز

مرکز تماشا بود بانوان میر حجاز

با نقاره و دف و ساز

ما غمین و او خوشدل، او به تخت زر به فراز

ما چه سیم در دم گاز

دست بت پرست افتاد قبلۀ دعا و نماز

مفتقر بسوز و ساز

تا بیفتاد دو دست از تن آن میر حجاز

شد بیکباره دراز

نخلی که پروردیم یک عمر با دو صد ناز

بودم باو سرافراز

ناز پرورد من آمد سوی گهوارۀ ناز

می سزد گر بنهم بر قدمش روی نیاز

دین قصه غصه ایست جهان سوز و جانگداز

کوتاه کن که سلسله دارد سر دراز

که هر گوشی نباشد محرم راز

مگر صاحبدلی با عشق دمساز

حرص بین و آز

پنجه کرده باز

بازآ که شد باز،

با دزد دمساز،

به میدانِ بی‌عصمتی یکّه‌تاز

نبودی به فکر نشیب و فراز

تو را باب حرص است و مام تو آز

تو زایندهٔ آزی ای حقه‌باز

یکی نصیحت آزادگان ز جان بپذیر

که از طریقهٔ آزادگی نمانی باز

اگر توانگر گشتی ز عجب دست بکش

وگر فقیر شدی بر زمانه سر بفراز

که نیست در بر آزادگان بتر چیزی

[...]

زاغی می گفت اگر بمیرد شهباز

من جای کنم بدست شاهان از ناز

بلبل بشنید و گفت کای بندهٔ آز

رو لاف مزن با وزغ و موش بساز

ای ساده‌دلان زر گرگ حیلت‌باز

با جهد شما سیم و زر آورد فراز

چون حب زری ازو نمودید نیاز

ناگاه میانتان جدا کرد چو گاز

داشتم در دل ای شب طناز

آرزوی تو در شبان دراز

هجرت امشب کشیده پرده به روی

وصلت‌امشب گشاده چهره به ناز

فخرت‌این بس به‌روزهاکه شدی

[...]

نی نی خطا گفتی چنین نیست راز

نرد تخطی مباز

کز جور دل‌ها سر کشیده است باز

آن زلف دستان طراز

کوته شدش از جور دست دراز

[...]