شترها بسی بی مهار و جهاز

برآنها حریم رسول حجاز

به پیوند پیغمبر سرفراز

زخلق جهان دادمان امتیاز

درکین دیرینه کردید باز

بکشتید او را به وقت نماز

شمایش بدین سوی با صد نیاز

بخواندید در نامه های دراز

پس ازوی در حیله کردید باز

نمودید با باب من،کینه، ساز

کنون گاه من گوییا شد فراز

که نیرنگ با من نمایید ساز

دگرباره آن بانوی سرفراز

به پاسخ بدو گفت: کمتر بناز

بر آن نخل بن، آن سر سرفراز

همی خواند قرآن به صوت حجاز

بدوگفت عبدالله سرفراز

که تو خویش را جای انده مساز

که چونت زنان قریش و حجاز

زبان ملامت نمایند باز

چو نیکو نیوشید آن سرفراز

همی خواند قرآن به لحن حجاز

چو لختی برفتند زانجا فراز

یکی قلعه و مرز دیدند باز

ببردند یک یک به سوز و گداز

بدان پاک صندوق و آن سر،نماز

بیاورد آن را به جای نماز

نهاد و نشست از برش با نیاز

که گر خدمتی هست فرمای باز

بفرمود: کاین بانوان حجاز

بگفت ای جهان داور بی نیاز

تواین انجمن را پراکنده ساز

بگفتا بدارید این را به راز

که این مردم از ما نکردند باز

نمود آن زمان شهریار حجاز

بدان پاک سر با ملایک نماز

ز هر گوشه بر پاست آوای ساز

بگفتم مگر عیدی آمد فراز

ازان آمدم سویت ای سرفراز

که گویی مرا نام فرخنده باز