سیوم یار باید بهنگام کار

ز نیک وز بد برگرفتن شمار

چو سختیش پیش آید از هر شمار

شود پیش و سستی نیارد به کار

ششم گردد ایمن ز نا استوار

همی پرنیان جوید از خار بار

دگر گفت کزبار آن میوه دار

که دانا بکارد به باغ بهار

سخن کرد زین موبدان خواستار

به پرسش گرفت آنچ آید به کار

چوپرهیزکاری کند شهریار

چه نیکوست پرهیز با تاجدار

نباید که اندیشهٔ شهریار

بود جز پسندیدهٔ کردگار

کند آفرین تاج برشهریار

شود تخت شاهی برو پایدار

چو برگردد این چرخ ناپایدار

ازو نام نیکو بود یادگار

همان چون سبک سر بود شهریار

بداندیش دست اندآرد به کار

چو کاهل بود مرد برنا به کار

ازو سیر گردد دل روزگار

سخنها چوبشنید از و شهریار

دلش تازه شد چون گل اندر بهار

چو گفتی که زه بدره بودی چهار

بدین گونه بد بخشش شهریار

چو گنجور باشاه کردی شمار

به هربدره بودی درم ده هزار

دو فرزند بودش چو خرم بهار

همیشه پرستندهٔ شهریار

به سر برنهاده یکی پیشکار

که بودی خورش نزد او استوار

به موبد چنین گفت پس شهریار

که دل رابه نیرنگ رنجه مدار

به منزل رسید آن زمان شهریار

سراپرده زد بر لب جویبار

دگر باره کرد آن سخن خواستار

به پیش ردان دادگر شهریار

ز یزدان همی‌خواستی زینهار

همی‌ریختی خون دل برکنار