جهانا بپروردیش در کنار

وز آن پس ندادی به جان زینهار

سر تاجور ز آن تن پیلوار

به خنجر جدا کرد و برگشت کار

خروشی برآورد دل سوگوار

یکی زر تابوتش اندر کنار

نهاده سر ایرج اندر کنار

سر خویشتن کرد زی کردگار

برین‌گونه بگریست چندان بزار

همی تا گیا رستش اندر کنار

نهاد آن گرانمایه را برکنار

نیایش همی کرد با کردگار

هنرها که آید شهان را به کار

بیاموختش نامور شهریار

هر آنکس که بد بر در شهریار

یکایک فرستادشان یادگار

ابا تاج و با طوق و باگوشوار

چنان چون بود در خور شهریار

بیامد هم آنگاه سالار بار

فرستاده را برد زی شهریار

فرستاده گفت آنکه روشن بهار

بدید و ببیند در شهریار

مگر بد سگالد بدو روزگار

به جان و تن خود خورد زینهار

چو سیصد بنه برنهادند بار

چو سیصد همان از در کارزار

سپهدار چون قارن کینه‌دار

سواران جنگی چو سیصدهزار

چنان چون سر ایرج شهریار

به تابوت زر اندر افگند خوار

بکشتند از ایشان فزون از شمار

همی دود از آتش برآمد چو قار

تهی شد ز کینه سر کینه دار

گریزان همی رفت سوی حصار

چو شد سلم تا پیش دریا کنار

ندید آنچه کشتی برآن رهگذار

درختی که پروردی آمد به بار

بیابی هم اکنون برش در کنار

در دخمه بستند بر شهریار

شد آن ارجمند از جهان زار و خوار