خوش آن رهرو که بخت سازگارش

نشاند بر لب آن جویبارش

سر رشته جاه و اعتبارش

افتاده به دست ازان مهارش

یعنی پدر بزرگوارش

آن در همه فن بزرگ کارش

این بود تمام روز کارش

سرمایه عیش روزگارش

پیکی طلبید کز دیارش

آرد به حریم دل قرارش

سنبل چو چری ز مرغزارش

می خور غم زلف مشکبارش

نومید شدم ز کار و بارش

بی طعمه بماندم از شکارش

آهو که چرد به مرغزارش

چون دام نهم پی شکارش

نی صبر بماند نه قرارش

وز دست برفت اختیارش

وز سر شده موی تار تارش

از شعر سیه به بر شعارش

نگذشته هنوز نوبهارش

در جان ز خزان خلید خارش

بینی ز لطیفه‌های کارش

خاصیت موسم بهارش

از آن خاطر نبودی برقرارش

که می بودی به یک دستی دو کارش

ز دیده بود درها درکنارش

شبه گردیده لعل آبدارش

دو گیسویم که کم بادا قرارش

چه کرد آخر به روز و روزگارش

صبوحی کرد و شد رخ چون بهارش

که بود از باده دوشین خمارش

ز روی خود، دل آور با قرارش

مکن چون گیسوی خود تار و مارش

هر آن کس کو مدد شد روزگارش

نمی باید دگر چیزی به کارش

کتاب آن کس که از کس عاریت جست

مکن ز اهل خرد دیگر شمارش

که هست آن مونس محبوب کس را

گهی اندر بغل گه در کنارش

چه ابله مردکی باشد که گوید

[...]

کسی کز خود نشد آگه چه فیض از ملک اسرارش

خبر از عالم معنی نباشد نقش دیوارش

ز راه کعبه دل دور کن سنگ بت هستی

اگر هم کعبه سنگ ره شود از راه بردارش

کسی در باغ دهر از بهر گل چیدن چرا گردد

[...]