به روز و شب همه این بود کارش

سخن از یار راندی و دیارش

زلیخا دید کز مصر و دیارش

نیامد هیچ قاصد خواستگارش

به ره می بود چشم انتظارش

که کی این عقده بگشاید ز کارش

ز حد بگذشت درد انتظارش

دوا بخشی کنیم از وصل یارش

همی بردند دایم انتظارش

که تا خود چون شود انجام کارش

ازان بدره که چون خواهی شمارش

بیابی از درست زر هزارش

گهی دادی چو لعل آبدارش

مرباهای خاص خوشگوارش

به روزان و شبان این بود کارش

نبود از کار او یکدم قرارش

وگر گردی نشیند بر عذارش

شود خم پشت عاشق زیر بارش

بدینسان بود تا می خواست کارش

نبود از دست بیرون اختیارش

چو یابد بهره چشم اشکبارش

فتد اندیشه بوس و کنارش

ز زرین در چو داد آندم گذارش

به قفل آهنین کرداستوارش

رگ جانم گسسته همچو تارش

نگشته مرغ امیدی شکارش

به دست توست اکنون اختیارش

ز راه خویشتن بنشان غبارش

ز هجران تیره باشد روزگارش

فزاید تیرگی شبهای تارش

بلی آن را که زندانیست یارش

به جز زندان کجا باشد قرارش

نظر چون یافت بر دیدن قرارش

عنان کش شد سوی بوس و کنارش

جهان را دیدی و فصل بهارش

بیا و از خزان گیر اعتبارش

خوش آن رهرو که بخت سازگارش

نشاند بر لب آن جویبارش

سر رشته جاه و اعتبارش

افتاده به دست ازان مهارش