به اتّفاق، دگر دل به کَس نباید داد

زِ خستگی که درین نوبت اتّفاق افتاد

چو ماهِ دولتِ بوبَکرِ سَعد آفِل شد

طلوعِ اَخترِ سَعدَش هنوز جان می‌داد

امیدِ امن و سلامت، به گوشِ دل می‌گفت

[...]

دادار که بر ما در قسمت بگشاد

بنیاد جهان چنانکه بایست نهاد

آن را که نداد از سببی خالی نیست

دانست سرو به خر نمی‌باید داد

شنیدم که بیوه‌زنی دردمند

همی گفت و رخ بر زمین می‌نهاد

هر آن کدخدا را که بر بیوه‌زن

ترحم نباشد زنش بیوه باد

هر که دندان به خویشتن بنهاد

خیر دیگر به کس نخواهد داد

پیش که بر آورم ز دستت فریاد

هم پیش تو از دست تو گر خواهم داد

گر تضرع کنی و گر فریاد

دزد زر باز پس نخواهد داد

فرشته خوی شود آدمی به کم خوردن

وگر خورد چو بهایم بیوفتد چو جماد

مراد هر که بر آری مطیع امر تو گشت

خلاف نفس که فرمان دهد چو یافت مراد

بر آنچه می‌گذرد دل منه که دجله بسی

پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد

گرت ز دست برآید چو نخل باش کریم

ورت ز دست نیاید چو سرو باش آزاد

چو پاکان شیراز، خاکی‌نهاد

ندیدم، که رحمت بر این خاک باد

چنویی خردمند فرخ نژاد

ندارد جهان تا جهان است، یاد

زبان آوری کاندر این امن و داد

سپاست نگوید زبانش مباد

جهان آفرین بر تو رحمت کناد

دگر هرچه گویم فسانه‌ست و باد

گر از سعد زنگی مثل ماند یاد

فلک یاور سعد بوبکر باد

زهی دین و دانش، زهی عدل و داد

زهی ملک و دولت که پاینده باد

به ناخوب تر صورتی شرح داد

که بد مرد را نیکروزی مباد

برفت آن زمین را دو قسمت نهاد

به هر یک پسر، زآن نصیبی بداد

خدیو خردمند فرخ نهاد

که شاخ امیدش برومند باد

ندیمی زمین ملک بوسه داد

که ملک خداوند جاوید باد

چو الب ارسلان جان به جان‌بخش داد

پسر تاج شاهی به سر برنهاد

پسر در پی کاروان اوفتاد

ز دشنام چندان که دانست داد