به هر آئینه ای بنمود رویی

به هر جا خاست از وی گفتگویی

عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

عارف سوخته دل در طمع خام افتاد

حسن روی تو بیک جلوه که در آینه کرد

این همه نقش در آئینه اوهام افتاد

صباحت با ملاح یافت پیوند

نمک را چاشنی دادند از قند

این پر از لاله های رنگارنگ

وان پر از میوه های گوناگون

باد در سایه درختانش

گسترانیده فرش بوقلمون

مر آن بچه را پیش او تاختند

به سان سپهری برافراختند

مثال سرو بلندایستاده بر لب جوی

چرا نظر نکنی یار سرو بالا را

دفع. گمان خلق را تا نشوند مطلع

دیده بسوی دیگران دارد و دل بسوی او

یصر عن ذاللب حتی لاحراک له

وهن اضعف خلق الله ارکانا

اطلع الله نوره عنهم

فتراهم مطالع الانوار

اودع الله سره فیهم

و دعاهم معادن الاسرار

شهنشاه بنشست بر تخت عاج

به سر برنهاد آن دلفروز تاج

و عبد یغوث جاهلی گفته:

و تضحک منی شیخه عبشمیه

راست گوئی صندل سوده ز کافور آمده

ای بجائی کاسمان منت پذیرد

نظرت بمقله متربب

احوی احم المقتلین مقلد

و لقد اصاب فواده من حبها

عن ظهر مر نان بسهم مصرد

آهسته تر نه ملک خراسان گرفته

آسوده تر نه رایت سنجر گرفته

درهم شکسته دل خاقانی از جفا

تاوان بده ز لعل که گوهر شکسته

دست طمعش گر برسد بر جبل قاف

از بال و پر عنقا پرواز ستاند

ور ناظم گردون شود از فرقد و جوزا

خواهد که قرین دزدد و انباز ستاند

مالی که بانجام ز ملکی نتوان یافت

[...]

یا وفا خود نبود در عالم

یا کسی خود درین زمانه نکرد

کس نیاموخت علم تیر از من

که مرا عاقبت نشانه نکرد

منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا

وزهر دو نام ماند چو سیمرغ و کیمیا

دوست آن باشد که گیرد دست دوست

در پریشان حالی و درماندگی

دوست نبود آن که در نعمت زند

لاف یاری و برادر خواندگی

تقصیر بشر چیست چو شد بوالبشر از راه

جرمی بجوان نیست چو گمراه شود پیر

زشت باشد ز روی عقل نهاد

بر حروف قبیح او انگشت

عادتش هم چو جسر بغداد است

آب در زیر و آدمی بر پشت

گفتم: ای رویم فدای روی چون ماه تو باد

گرت بفروشد بجان باشد روا و بس حقیر

گفت: رو تدبیر زر کن جان مده زیرا که نیست

چون ترااز جان، خداوند مرا از زر گریز