نیست نحاس کش از مطرقه داند همه کس

سبز دارد بن دندان ضواحک نحاس

غافل ای دل منشین گر بودش رحم بسی

نه چنان هم که دهد بی طلبی کام کسی

باده درد آلودشان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

یا رب تو نگه دار وجودش را کامروز

در عالم اگر دادرسی هست همان است

یک لحظه معاذالله اگر عدلش نبود

ظلم است که بگرفته کران تا بکران است

چون یک الف بضرب فزائی بذال گوی

مفتوح میم میخوان، مضموم دال گوی

این علم اگرچه اول آسان رسد بدست

بر این امید فارغ هم میتوان نشست

زیرا که چون ببحر قواعد فرو شوی

بازی خوری وهر چه نه از شیخ بشنوی

گر علم یادگیری از استاد یادگیر

[...]

هر کوز شعر تازی دارد بسی بیاد

او را درین صناعت خوانیم اوستاد

زیرا که فارسی کم و تازی فزون بود

وان کوز هر دو ماند استاد چون بود

چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان

کاید بجلوه سرو صنوبر خرام ما

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

شاه را خنگ فلک در زین بود

کودکان را اسبکی چوبین بود

گر بیک اسم این دو آمد بر زبان

فرقشان هست از زمین و آسمان

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند

سروران در ره سودای توخاک قدمند

باب اول

هبطت الیک من المحل الارفع

ورقاء ذات تعزز و تمنع

در ازل پرتو حسنش ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش بهمه عالم زد

دنبال آن مسافر از ضعف و ناتوانی

برخیزم ونشینم چون گرد تا بمنزل

گر خانه محقر است وتاریک

بر دیده روشنت نشانم

یک ناله مستانه درین جا نه شنیدیم

ویران شود آن شهر که میخانه ندارد

سوسن بسان عیسی یک روزه گشت ناطق

غنچه بسان مریم دوشیزه گشت حامل

انا من اهوی و من اهوی انا

نحن روحان حللنا بدنا

دیدم بسی بخویش و ندیدم بغیر یار

کردم بخویش جلوه معشوقی اختیار

چو دیده دید و دل از دست رفت و چاره نماند

نه دل ز وصل شکیبد نه دیده از دیدار