فغفوک عن ذنبی اجل و اوسع

به فرمان دارای گیرنده شهر

ز دانش بهر کس رساننده بهر

پارسی گو گرچه تازی خوش تر است

عشق را خود صد زبان دیگر است

شاهد آن نیست که موئی و میانی دارد

بنده طلعت آن باش که آنی دارد

یا رب هئی لنا من امرنا رشدا

واجعل معونتک الحسنی لنا مددا

ولا تکلنا الی تدبیر انفسنا

فالنفس یعجز عن اصلاح ما فسدا

بیان و عنوان کتاب

روضه ماء نهرها سلسال

دوحه سجع طیرها موزون

این پر از لاله های رنگارنگ

وین پر از میو ه های گوناگون

یا حبذا جنات عدن ازلفت

و لا اصغی للوام و ناصح

گر بر رخم بخندی بر من منه سپاس

در دهر چون او یکی و او هم کافر

پس در همه دهر یک مسلمان نبود

گر در دو جهان کام دل و راحت جان است

من وصل تو جویم که باز هر دو جهان است

فلسی نخرم عشوه این جا که پدید است

باور نکنم وعده آن جا که نهان است

این جا که پدید است بدیدیم چنین است

[...]

هر چه درین راه نشانت دهند

گر نستانی باز آنت دهند

در بلندی سپهر و بز سپهر

در نکوئی جنان و بز جنان

موج تسئیم این بدان زنجیر

نور خورشید او بر اوتابان

آسمانی که آسمان سازد

[...]

نامور خسرو و خصم افکن عباس شه، آنک

پای تا سر همه زیبنده تاج و کمر است

گوشه گرفتم ز خلق و فایده نیست

گوشه چشمش بلای گوشه نشین است

محتسب خم شکست و من سر او

سن بالسن و الجروح قصاص

دور زمانه دشمنم گردش چشم یار هم

یار کمر بقتل من بسته و روزگار هم

چون میتوان بصبوری کشید بار عدو را

چرا صبور نباشم که جور یار کشم

دو چیز طیره عقل است دم فرو بستن

به وقت گفتن و گفتن بوقت خاموشی

تو با شاه چین جوی جنگ و نبرد

ز گردون فرازان برانگیز کرد

چه خواهی ز جان یکی مرد پیر

که کاووس خواندی و راشیر گیر

من اگر خارم اگر گل چمن آرائی هست

که از آن دست که میپروردم میرویم