شبان تیره امیدم بصبح روی توباشد

لقد تفتش عین الحیوه فی الظلمات

لامبدل لکلماته، جف القلم بماجری

ملک هم بر ملک قرار گرفت

روزگار آخر اعتبار گرفت

باش تا صبح دولتش بدمد

کاین هنوز از نتیجه سحر است

این رحمتی بر اهل زمین بود ز آسمان

وین منت خدای جهان بر جهانیان

خسرو غازی ابوالمظفر عباس

ففی وجه من اهوی جمیع المحاسن

حضرتش را بهشت خوانم لیک

نه بهشتی که خواندم از قرآن

کز پی زندگی است جلوه این

وز پس مردن است وعده آن

ای بجائی کاسمان منت پذیرد

تا دهی جایش کجا اندر جوارت

اگرم هیچ نباشد نه بدنیا نه بعقبی

چون تو دارم همه دارم اگرم هیچ نباید

در سینه ام افسرده دلی هست ولیکن

آن دل که توانم بکسی داد ندارم

هر که بی او زندگانی میکند

گر نمیرد سخت جانی میکند

برف پیری مینشیند بر سرم

باز طبعم نوجوانی میکند

هر چند پیر و خسته دل و ناتوام شدم

هر گه که یاد بخت تو کردم جوان شدم

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد بعشق

ثبت است بر جریده عالم دوام ما

به شوخی دانش آموزد ز دانش گیتی افروزد

به سختی دفتری سازد بدفتر نکتة پردازد

بر آنم که گر بخت یاری کند

زمان اندکی پایداری کند

نگارم سخن های نغز و جوان

ز گفتار پیران روشن روان

ای که حمال عیب خویشتنید

طعنه ب عیب دیگران مزنید

الا یا معشر النصحا کفوا

کاین خاصیت مرا رخ چون زعفران دهد

رمیت ببین منک ان کنت کاذبا

هل یصل لی رضاک قابل

هر کسی را هوسی در سر وکاری در پیش

من بی چاره گرفتار هوای دل خویش

آن که دایم منزل او در دل است

حیرتی دارم که از دل غافل است

الهی لئن جلت و جمت خطیئتی