خم گشته مگر کمان ابرویش

بشکسته مگر خدنگ مژگانش

زان سبزه فغان که خوابگه بگزید

در سایه سنبل گلستانش

آن سخن ها که میان من و آن غالیه زلف

به زبان بودی اکنون برسول و پیام

پارسا را بس این قدر زندان

که بود هم طویله رندان

گر رأی رکوب آری بر خنگ نهم نه زین

نه هم چو مه و خورشید بر اشهب و ادهم باش

اختر فرخنده توئی شاه را

چون بفریدون علم کاویان

هر که محروم شد ز خدمت شاه

روزگارش چنین کند محروم

حاشا که ز سوختن بیندیشم

پروانه شمع انجمن باشم

خوشا وقت شوریدگان غمت

اگر زخم بیند اگر مرهمت

دما دم شراب الم در کشند

اگر تلخ یابند دم در کشند

چه بودی ار سر زلفش بدستم افتادی

چون آستین لئیمان بدست درویشان

به چه عضو تو زنم بوسه نداند چه کند

بر سر سفره سلطان چو نیند درویش

نقره اندود بنقد دغل

عنبر آمیخته بگند بغل

متفق میشوم که دل ندهم

معتقد میشوم دگر بارش

تو بگفتی که بجا آرم، گفتم که نیازی

عهد و پیمان وفاداری و دلداری و یاری

مقدری که بگل نکهت و بگل جان داد

به هر که هر چه سزا دید حکمتش آن داد

یاد یاران یار را میمون بود

خاصه کان لیلی و آن مجنون بود

این روا باشد که من در بند سخت

گه شما بر سبزه گاهی بر درخت

مائیم و نوای بی نوائی

بسم الله اگر حریف مائی

بوی گل خود بچمن راهنما شد ورنه

مرغ مسکین چه خبر داشت که گلزاری هست

گر جان طلبی فدای جانت

سهل است جواب امتحانت

چشم تو خود لایق دیدار نیست

ور نه جائی نیست کاین انوار نیست

سعی کن تا دیده ات بینا شود

لایق دیدار لطف ما شود

غله میرزا احمد مجتهد