در پرتوحسن دلبری حیرانم

کز مهر رخش چو ذره سرگردانم

از جور و جفای یار بی مهر و وفا

درمانده بدام درد بی درمانم

عمری بامید وصل دلبر بودم

در آتش هجر او چو اخگر بودم

تاره بحریم حرمتش یافت دلم

دایم ز طلب چو حلقه بردر بودم

گفتی چو غمت رسد ترا غمخوارم

شادت کنم و بغم دگر نگذارم

اکنون که ز پا فتادم از درد فراق

بردست وصال جان ما بردارم

تا در رخ خوب تو نگاهی کردم

هر روز ز اشتیاقش آهی کردم

تا گشت دلم به بند عشقت پابند

از دست غم تو رو به راهی کردم

ناظر بکتاب روی خوبان زانیم

کز روی نکو آیت حسنت خوانیم

ما را چه خبر ز عالم و زهد وورع

ما شیوه شاهدان نکو میدانیم

ما جمله جهان مصحف ذاتت دانیم

از هر ورقی آیت وصفت خوانیم

با آنکه مدرسیم در مکتب عشق

در معرفت کنه تو ما نادانیم

جانا ز جهان جمال تو می بینم

از باغ جهان گل وصالت چینم

دایم ز جهان مرا چو مشهود توئی

در مرتبه شهود بی تلوینم

عالم ز جمال تو منور بینم

برصورت آدمت مصور بینم

هرکس که بدولت لقای تو رسید

شادی جهان ورا میسر بینم

مشتاق جمال روی جان افروزم

از آتش شوق دایما می سوزم

معشوق چو شد معلم اسرارم

در مکتب عشق عاشقی آموزم

جز عشق تو نیست در جهان حاصل من

جز درد و غمت مباد اندر دل من

در ملک طرب خانه طلب می کردم

جز برسر کوی غم نشد منزل من

دریای دلم نه قعر دارد نه کران

چون ذره به پیش او همه کون و مکان

دل مظهر علم حق بود ای نادان

پیدا و نهان ازآن درو گشته عیان

زان دم که شدیم آشنای غم تو

بیگانه ز خویشم از جفای غم تو

با عشق تو عهد ماچو محکم بودست

کردیم جهان و جان فدای غم تو

ای عشق تو مونس دل دیوانه

با درد و غم تو جان ما هم خانه

تا با غم عشق آشنا شد دل من

از صبر و خرد بکل شدم بیگانه

ای مونس جان من بگاه و بیگاه

بی یاد تو کار دل تباهست تباه

مشتاق جمال تو چنانم که دمی

گر غایبم از خیال تو واویلاه

ای روی ترا جمله جهان آئینه

در مملکت هستی تو مائی نه

حسن تو که از روی بتان مرئی شد

رای تو بدی و دیگری رائی نه

ذاتست و صفات بیحد و اندازه

از وصف تو عالمی پر از آوازه

هر ذره ز تو بوصف خاصی مخصوص

برحسن تو خاص گلرخان تازه

رندیم و حریف شاهد و پیمانه

مخمور دو چشم جادوی مستانه

از روز ازل نصیب ما عشق تو بود

زان روی شدم بعاشقی افسانه

ما را بجهان نیست بجز یک هوسی

کایی و به پیش ما نشینی نفسی

لعل لب خود بپرسشی بگشائی

گوئی که بگو تو از کجائی چه کسی؟

ای دیده همیشه طالب دیداری

دانم همه دم هوای وصلش داری

دلبر چو میان جان و دل گشت مقیم

او را ز چه رو تو دور می اندازی

ای دل تو اگر باده عشقش نوشی

باید که غمش بعالمی نفروشی

هر لحظه اگر وصال او دست دهد

چون اهل فراق در رهش میکوشی