دلم پروای آن پروانه دارد

که شمعش جز به خود پروا ندارد

چو لطفش عاصیان را پاس دارد

همه عصیانشان طاعت گذارد

از آن حضرت ابی چون راز دارد

دمادم مر ترا پاسخ گذارد

ز آغازت خبر اینجا که دارد؟

کسی اسرار عشقت پای دارد

که دارد تاب این لقمه که دارد

که همچون تو حقیقت پای دارد

قل الروحست جان نقشی ندارد

ابا ما اندر اینجا پای دارد

حقیقت ذات با جان انس دارد

که رنگی اندرینجا گه ندارد

دلی دارد که آن دم کس ندارد

یقین در سرّ جانان پای دارد

که بابا جز تو چیزی میندارد

ولی اینجا نمود جمله دارد

شریعت قطرهٔ تو بحر دارد

کسی شاید که این را پاس دارد

در آن می هر که او پائی بدارد

یقین دانم که او تحقیق دارد

هر آنکو در بلا پائی ندارد

میان آن بلا شکری گذارد

دمی داری که آن دم آن ندارد

ترا آن دم حقیقت درگذارد

ز راز او کس آگاهی ندارد

یقین میدان که آنکس راز دارد

کسی اینجا نشان دوست دارد

که در زندان او طاعت گذارد

فروغش کاینات اینجای دارد

ولیکن کس خبر اینجا ندارد

ز دنیا آنچه تو داری که دارد

که این دین و شرف مر کس ندارد

تو داری هیچکس جز تو ندارد

چنین حکم و یقین جز تو که دارد

دل عطار درد عشق دارد

شفا جزدیدن جانان ندارد

دوا کن دل که دل داغ تو دارد

بهر زه روزگاری میگذارد