هر آنکو این حقیقت یافت در خویش

حجاب جسم و جان برداشت از پیش

همه وصلست وواصل عاشق خویش

حجاب جسم و جان برداشت از پیش

چه ماندست این زمان بردار از پیش

حجابم زانکه مییابم هم از خویش

ز سر تا پای لا دیدست در خویش

حجاب خویش را برداشت از پیش

چو کردی سجده صافی گشتی از خویش

حجاب جسم و جان بردار از پیش

حقیقت هر که جان بشناخت از خویش

حجابش جان یقین برداشت از پیش

ندیدی تا چه دید ابلیس در خویش

که آورد از منی خویش در پیش

چو خود میدید ملامت آمدش پیش

از آن آمد ورا درجان و دل ریش

در این اندیشه کن مگذر تو از خویش

که ابلیست تو داری بنگر از پیش

از آن سرکش بود از جوهر خویش

که سربالاست دائم خوردن نیش

که خود با شاه بینی شاه با خویش

حجابت رفته باشد کلّی از پیش

کنون اینجا حجابت رفت از پیش

رخ او را نظر میکن تو درخویش

درت بگشاد اینجا ذات از خویش

یقین بنمود اسرارت همه پیش

عیان عشق بین وز عشق بیندیش

که عشقت کل نهد اینجای در پیش

چو پنهان کرد این سرّ یار در خویش

مگو دیگر در اینجا بی شاز پیش

ز یکی در یکی بین ذات در خویش

حجاب خویش تو خویشی بیندیش

تو تا در صورتی و مانده درخویش

کجا هرگز رود این پرده از پیش

نداند هیچکس عشق تو جز خویش

که عشق ذات خود دیدی تو از پیش

ولی خود را تو میدانی خود و خویش

که صورت این زمان برداشت از پیش

منم جانان و دیگر هم منم خویش

حجاب پردهام برداشت ازپیش