ز من ای پیر تا تو هست خورشید

که همچون نور باشد لیک جاوید

زوالی هست مر هر روز خورشید

که در مغرب شود پیوسته نومید

زیارت غائبی و او ترا دید

نمودتست اندر گفت و اشنید

نشسته آدم اندر نقش کل دید

بدید او را ز جانش خوش بنازید

چنان چون آفتاب نور خورشید

که گم کردی حقیقت جمله جاوید

شود نور مه اندر نور خورشید

یکی باشد حقیقت عین جاوید

نمود عشق آدم دان تو خورشید

که این انجم از او باشند و ناهید

چوآدم آن چنان صورت عیان دید

ز شادی در میان یک دم بنازید

مراتب کان در ارواحست جاوید

چو صد شمعست پیش قرص خورشید

جمال روی جانان را کسی دید

که او از خود طمع اینجای برید

تو صافی باش بر مانند خورشید

که نور توست اندر جمله جاوید

چرا بر جان همی لرزی تو چون بید

بخواهی یافت تو دیدار جاوید

زِنِی چون حیدر این اسرار بشنید

نظر کرد و وجودش ناتوان دید

بزد دست و یکی خوشه از آن چید

نهاد اندر دهان و خوش بخائید

چو حوّا گندم ازحیرت بخائید

ز سر تا پای چون بیدی بلرزید

منم چون ذرّه در نزدیک خورشید

که خواهم بود اینجاگاه جاوید

تنش جان گشت تادیدار حق دید

درون کون بیرون در نگنجید

فنا بالای جنّت آمده دید

اگرچه گوش تو بسیار بشنید

معین گفتی اینجادیده دید

که دید اینجایگه یا خود که بشنید

دو عالم غرق این نور است جاوید

چگونه من شوم زین راز امّید