ازو برخور که ناگه میرود او

بمانی صورتی بی گفت و بی گو

حقیقت این بوداکنون تو بشنو

بگفتار من ای دلدار بگرو

چو شبلی این بیان بشنید از او

تعجب کرد از وی گفت نیکو

در این عین یقین ای جان تو بشنو

درین گفتارها از جان تو بگرو

ندانی سر این معنی تو بشنو

حقیقت اینست از مولا و حق شو

دم کل میزند اینجا چو ما او

حقیقت بس بلند این گفت دین گو

همه از اوست اندر شرع نی او

چنین دان تا بود اسرار نیکو

از آن اینجا نمیبیند یکی او

که دارد جز تو اینجا گه شکی تو

من از فتوی چنین کردم ابا او

که تا کوته شود این گفت و این گو

اناالحق میزند مانند ما او

چه نامت اندر اینجا آشنارو

هزاران خواری آمد برتن او

نمیگردد چنین از گفت و از گو

بگوئید آن زمان خاکستر او

اناالحق همچنان در گفت و درگو

وجود من پر از نور ولی جو

همی خواهم که گویم با تو نیکو

دگر می‌گویدم آن یار برگو

باو کن ختم معنی این زمان تو

ویا رحمی بده یارب ورا تو

که تا سازد دل درویش نیکو

خداوندا فراغت خواهم از تو

بده تا گرددم زاینحال نیکو

همان خود کشته را هم بدروی تو

چنین گفته است آن استاد نیکو

سیم آنکه ز خلق این جهان تو

کناره گیری و باشی تو نیکو

از آن درجسم عطّار آمدی تو

که برگوئی اناالحق را تو نیکو

بگوید سرّ اسرارت به هر کو

برآرد نعرهٔ یاهو و من هو