ای پشت بداده رفته هم روز نخست

برخیز که این گریهٔ ابر از غم تست

تا ابر بهار خاک پای تو بشست

بر خاک تو سبزه همچو خطّ تو برُست

جانی دارم عاشق و شوریده و مست

آشفته و بی قرار، نه نیست، نه هست

طفلی عجب است جان بی دایهٔ من

خو باز نمیکند ز پستان الست

تا پاک نگردد دل این نفس پرست

دستم ندهد بر سر کوی تو نشست

تا عشق تو برهم نزند هرچه که هست

ندهد سر مویی ز سر موی تو دست

گاهی به خودم بار دهد مستی مست

گاهی ز خودم دور کند پستی پست

گاهیم چنان کند که حیران گردم

تا هست جهان و در جهان هستی هست

از بس که شکر فشاند عشق تونخست

جاوید همه جهان شکر خواهد جست

هرچیز که مییابم و میخواهم جست

گویی شکر لعل تو دارد بدرست

چون گشت دل من از سر زلف تو مست

هرگز بندادم ز سر زلف تو دست

گفتی سر زلف من کرا خواهد بود

دانی که سر زلف تو دارم پیوست

گفتی که «ترا چو خاک گردانم پست

تا نیز به زلفِ دلکشم ناری دست»

خاکم مکن ای نگار بادم گردان

تا گِردِ سرِ زلفِ تو گردم پیوست

برخاست دلم، چوباده در خم بنشست

وز طلعت گل هزاردستان شد مست

دستی بزنیم با تو امروز به نقد

زان پیش که از کار فرو ماند دست

از دست گلابگر گل عشوه پرست

در پای آمد چنانکه بر خاک نشست

گل خون شد و از درد به بلبل میگفت:

«آخر به چنین خون که بیالاید دست»

گل گفت: چو نیست هفتهای روی نشست

از کم عمری پشت امیدم بشکست

هر چند چو آتشم بدین سیرآبی

بر خاک فتاده میروم باد به دست

گل بر سر پای غرقهٔ خون زانست

کاو روز دویی درین جهان مهمانست

پیکان در خون عجب نباشد دیدن

در غنچه نگر که خونِ در پیکان است

بشکفت به صد هزار خوبی گل مست

وز رعنایی جلوه گری در پیوست

وآخر چو ندید در جهان جای نشست

ننشست ز پای و میبشد دست به دست

با گل گفتم که با چنین عمر که هست

انگار که نیست رخت بر باید بست

گل گفت: چو نیست در جهان جای نشست

هم بر سر پای میروم دست به دست

پروانه به شمع گفت: «از روزِ نخست

چون کشته شوم بر سرت از عهد درست

زنهار به اشکِ خود بشویی تو مرا»

شمعش گفتا: «شهید رانتوان شست»

زانک هر مردی که نان ما شکست

سوی او با تیغ نتوان برد دست

کوه را میخ زمین کرد از نخست

پس زمین را روی از دریا بشست

جمله دارند ای عجب دامن به دست

وز همه دورند و با او هم‌نشست

صد هزاران طور از جان بر ترست

هرچ خواهم گفت او زان برتراست

آنک حق طاها برو خواند از نخست

تا مطهر شد ز طاها و درست

چون نخستش حق نهد در دست دست

آخرش با خود برد آنجا که هست