چون برافتد صورت حسّی ترا

تو فنا گردی در آن عزّ بقا

پرده بردار ای نموده انبیا

راه فانی کلی از عز و بقا

پرده بردار ای ز اسحاق وفا

جان خود بر خویشتن کرده فدا

این همه گفتم ببر فرمان دلا

تا زمانی جمله ما گردیم ما

هرکه آمد رنج را دید و بلا

اندر این رنج و بلا شد در فنا

ای بسا شاهان که کمتر از گدا

آمدند آخر در این عین بلا

راه کردم بی حد و بی منتها

تا رسیدم اندرین جای صفا